در دل شب كه همه محف تو اند
دل من را تو بخوان
دل غمگين ، دل خسته
چه كنم با دل خسته ، چه كنم؟
تو بگو !
تو بگو درد دلم با كه كنم
درد اين قاصد جانان خودم با كه كنم
دل اگر دل خانه قلب تو بود
آشنايي ها بده
تا كه غم در كار باشد

"عاشق می شوم٬ عاشق میشوی٬عاشق می شود٬...."

نمیدانم

به نام ستاره ی شب تاریکم…یک شب خوب تو اسمون…یک ستاره چشمک زنون…خندیدو گفت کنارتم تا اخرش تاپای جون…ستاره ی قشنگی بود.اروم و نازو مهربون…ستاره شد عشق منو منم شدم عاشق اون…اما زیادطول نکشید عشق منو ستاره جون…ماهه اومدستاره رو دزدیدو برد نامهربون… ستاره رفت با رفتنش منم شدم بی هم زبون… حالا شبا به یاد اون چشم میدوزم به اسمون

بگذار و بگذر

ببین و دل مبند

چشم بیندازو دل مباز

که دیر یا زود

باید گذاشت و گذشت

من به تنهایی او می نگرم

به صدای دل او گوش کنید

آن صدای عشق است

آن همان احساس است

گل احساس به قلبش روئید

           تو چرا منتظری

تنگ آب آشتی

آن کنار دل توست

قطره ای عاطفه از تنگ چکید

آه،ای کاش

بوی احساس در این خانه ی دل می پیچید...

اینجا آسمان ابریست ، آنجا را نمیدانم...

اینجا شده پائیز ، آنجا را نمیدانم...

اینجا فقط رنگ است ، آنجا را نمیدانم...

اینجا دلی تنگ است ، آنجا را نمیدانم...

گل گلدون من شکسته در باد

تو بیا تا دلم نکرده فریاد

گل شبو دیگه شب بو نمیده

کی گل شبو رو از شاخه چیده

گوشه ی آسمون پر رنگین کمون

من مثل تاریکی تو مثل مهتاب

اگه باد از سر زلف تو نگذره

من میرم گم میشم تو جنگل خواب

گل گلدون من

ماه ایون من

از تو تنها شدم

چو ماهی از آب

گل هر آرزو رفته از رنگ و بو

من شدم رودخونه دلم یه مرداب

آسمون آبی میشه اما گل خورشید

رو شاخه های بید دلش میگیره

دره مهتابی میشه اما گل مهتاب

از برکه های خواب بالا نمیره

تو که دست تکون میدی

به ستاره جون میدی

میشکفه گل از گل باد

وقتی چشمات هم میاد

دو ستاره کم میاد

میسوزه شقایق از داد

گل گلدون من

ماه ایون من

از تو تنها شدم

چو ماهی از آب

گل هر آرزو رفته از رنگ و بو

من شدم رودخونه دلم یه مرداب

مینویسم برای تو ..... خواهم ماند برای تو

مینوسیم برای ماه ..... باز هم خواهم ماند برای تو

مینویسم برای کوتاه بودن واژه ها

مینویسم "عشق"

برای با تو بودن دیر نمیشود

اما با تو بودن خیلی زود می گذرد

برایت خواهم ماند و همیشه ترانه "دوستت دارم" را میخوانم .....

حرف راباید زد !

حرف راباید زد !

درد را باید گفت !

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندار سرور آور مهر

آشنایی با شعور ؟!
و جدایی با درد ؟!

و نشستن در بهت و فراموشی
یا غرق غرور ؟!

دير گاهيست كه تنها شده ام،
قصه غربت صحرا شده ام،
وسعت درد فقط سهم من است،
بازهم قسمت غم ها شده ام،
دگر آيينه ز من بي خبر است
كه اسير شب يلدا شده ام،
من كه بي تاب شقايق بودم،
همدم سردي يخ ها شده ام،
كاش چشمان مرا خاك كنيد
تا نبينم كه چه تنها شده ام....

تفاوت من و تو در این است که من برای تو خاطره شدم و تو برای من رویا . . .

دلتنگی هایم را با کدام قایق خیالی روانه دل
درییایت کنم تا بدانی دلتنگم...

ازعشق بالاتر، دوستی است. 

 و از دوستی بالاتر ، فهمیدن است. 

 به عشق کسی نیاز ندارم. 

 به دوستی کسی نیاز ندارم. 

 نیازمند کسی هستم که مرا بفهمد.  

مرا با همه بدی هایم. مرا با همه دارم ها و ندارم هایم. 

 مرا آنگونه که هستم بفهمد.

گریه ،حتی امان نمی دهد تا .....

بگذریم. حرف بسیار دارم. 

 سکوت ،  

مرا بیشتر می فهمد تا حرف. 

 سکوت می کنم.  

اینها که می نگارم ،شرح دلتنگی های من است . 

 نه شرح دلسنگی های دوستان. 

 هرگز خشم نکرده ام. 

 می خواهم مثل خودم باشم. 

 نمی خواهم کسی باشم ،که کسی یا از من خوشش بیاید، یا تعریف و تمجید مرا بکند. 

 من به تحسین کسی نیاز ندارم.  

دلم می خواهد کسی ، بودنم را، آنگونه که هستم تحقیر نکند.

بغضی سنگین سینه ام را می فشارد.نای گفتن را از من می گیرد.

هوای درونم دلتنگ است . 

 دلتنگ. آنچنان دلتنگم که می خوام فقط سکوت کنم. سکوت.  

سکوت. 

 سکوت.......

گاهی وقتها سکوت همه چیز است. 

 گفته ها سیاهی دفترند . 

 باید از بیرون دادن آنها پرهیز کرد.  

سکوت، سپیدی درون وحاشیه دفتراست. که نه چشم را می آزارد . 

نه خاطر کسی را مکدر می کند. 

 دوست خوب کسی است که سپید های دفتردوستی ات را بخواند ، 

 نه آنکه دائم سیاهی هایش را برایت ورق بزند.

هرچیزی اگردرجای خودش نباشد بد است. 

 چه سکوت باشد، چه حرف. 

 گاه ، حرف بد است. گاه سکوت. باید جایش را فهمید.  

و کسی که می فهمد ، هم برای روزهای همصحبتی ، همدم خوبی است.  

هم برای روزهای دلتنگی .که فرونپاشی . 

 که زیردست و پای این و آن لگد مال سوء تفاهم ها نشوی.

جایش را نمی دانم که درست انتخاب کرده ام یا نه. 

 اما همین

جا سکوت می کنم. 

 ازهمین نقطه، در پایان همین سطر.

بارانیم امشب…
آغوش گرمی…
دستان مهربانی..
پناهی…
آیا هست؟

چقدر خسته ام از روزگار از هر روزم خسته ام از شکوه ها

دلم چيزي شبيه معجزه ميخواهد...

                                                  .

                                                   .

                                                    .

                       این منم خسته در این کلبه تنگ

تو میروی و من فقط نگاهت میکنم، تعجب نکن که چرا گریه نمیکنم، بی تو یک عمر فرصت برای گریستن دارم اما برای تماشا ی تو همین یک لحظه باقی است..

صدا كن مرا
 صدای تو خوب است
 صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است
 كه در انتهای صمیمت حزن می دوید.
 در ابعاد این عصر خاموش
 من از طعم تصنیف در متن ادراك یك كوچه تنها ترم
 و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی كرد
 و خاصیت عشق این است.
 كسی نیست بیا زندگی را بدزدیم آن وقت
 میان دو دیدار قسمت كنیم.
سهراب سپهری

اگر تو روی نیمکتی این سوی دنیا,,

تنها نشسته ای و همه آنچه نداری...

کسی ست,,شاید آن سوی دنیا,,

روی نیمکتی دیگر کسی نشسته است که همه ی آنچه ندارد ...

.تویی.....